ولى درباره ساحران عصر سليمان يادآور مى شود: (يُعَلِّمُونَ الناسَ السِّحْرَ...فَيتعلَّمُونَ مِنْهما ما يُفَرِّقُونَ بِهِ بَيْنَ الْمَرْءِ وَزَوجِهِ)(بقره/102): شياطين سحر را به مردم مى آموختند... و مردم نيز از آن دو ملك، مطالبى مى آموختند كه به واسطه آن ميان زن و شوهر جدايى مى انداختند.

ب ـ معارضه ناپذيرى: معجزه، از آنجا كه از قدرت نامتناهى الهى سرچشمه مى گيرد، معارضه ناپذير است، در حاليكه جادو و سحر و نظاير آن از قبيل كار مرتاضان چون از قدرت محدود بشر سرچشمه مى گيرد قابل معارضه و اتيان بمثل است.

ج ـ عدم محدوديت: معجزات پيامبران محدود به يك نوع يا دو نوع نبوده،و به قدرى مختلف و متنوع است كه نمى توان در ميان آنها قدر مشتركى يافت. مثلاً انداختن عصا و تبديل شدن آن به اژدها كجا، و دست از گريبان بيرون آوردن و درخشش آن كجا؟! نيز اين دو معجزه كجا و جارى شدن چشمه هاى آب توسط زدن عصا به سنگ كجا؟![1] همچنين اين سه معجزه كجا و زدن عصا به دريا و شكافتن آب دريا كجا؟![2]

درباره حضرت عيسى نيز مى خوانيم از گِل،پرنده اى مى ساخت، سپس در آن مى دميد و به اذن خدا حيات مى يافت. افزون بر اين عمل، با كشيدن دست بر روى نابينايان و بيماران مبتلا به پيسى، آنها را شفا مى بخشيد. همچنين مردگان را زنده مى كرد و از اندوخته هاى داخل خانه ها خبر مى داد.[3]

د ـ اصولاً آورندگان معجزه يا كرامت با كسان ديگرى چون ساحران كه دست به كارهاى خارق العاده مى زنند،هم از نظر هدف، و هم از حيث روحيات متمايزند. گروه نخست اهداف والايى را تعقيب مى كنند، در حاليكه گروه دوم اهداف دنيوى دارند; و طبعاً روحيات آنها نيز با هم متفاوت است.