ج ـ آوردن معجزه. يعنى همراه با دعوى نبوت، كارى خارق العاده انجام دهد، و ديگران را به تحدّى دعوت نمايد، و آن كار خارق العاده با ادعاى او هماهنگ باشد.

دو راه نخست عموميت ندارد، در حاليكه راه سوم همگانى بوده و در طول تاريخ نبوت، بشر براى شناخت پيامبران از اين راه استفاده كرده، و پيامبران نيز براى اثبات دعوى خود از آن بهره گرفته اند.

اصل پنجاه و هفتم

ميان معجزه و صدق دعوى نبوت، رابطه اى منطقى برقرار است. زيرا اگر آورنده معجزه در ادعاى خود راستگو باشد، طبعاً مطلب ثابت مى شود; و اگر فرض كنيم در ادعاى خود دروغگو باشد بر خداوند حكيم، كه به هدايت بندگان خود علاقمند مى باشد، شايسته نيست كه چنين قدرتى را در اختيار او قرار دهد. چون مردم با مشاهده اين قدرت خارق العاده به او ايمان مى آورند و به سخنان او عمل مى كنند. در نتيجه هرگاه او در ادعاى خود دروغگو باشد، آنان را گمراه مى كند، و اين امر با عدل و حكمت الهى منافات دارد. اين مسئله يكى از متفرعات قاعده حسن و قبح عقلى است كه قبلاً درباره آن بحث شد.

اصل پنجاه و هشتم

انجام كار خارق العاده كه همراه و هماهنگ با دعوى نبوت باشد، «معجزه» نام دارد، ولى اگر كار خارق العاده از بنده صالح خدا سر بزند كه مدعى نبوت نباشد، «كرامت» ناميده مى شود. گواه اين امر كه بندگان صالح خدا (از غير پيامبران) نيز مى توانند مبدء كارهاى خارق العاده شوند، يكى نزول