«پروردگارا آنان را در بهشت جاودانى خود وارد ساز; بهشتى كه آن را به آنان و صالحان از پدران و همسران و فرزندان، وعده داده اى».

مرحوم شريف پس از اين نظريه، نظريه ديگرى را مطرح مى كند كه ما آن را در گذشته تحت عنوان نظريه دوم مطرح كرديم.

اين نظريه نيز چندان محكم نيست، زيرا:

اوّلاً: لازمه اين نظريه اين است كه «من» در جمله (من بنى آدم) براى تبعيض باشد، نه براى بيان. در صورتى كه ظاهر اين است كه مِنْ بيانيه است، نه تبعيضيه.

ثانياً: اين كه مى گويد: آيه مخصوص كسانى است كه پدران آنان مشرك بوده اند، به گواه آيه بعدى چندان استوار نيست، زيرا آيه بعدى به منزله حكمت اين گواهى گيرى است نه علت; يعنى چون احتمال دارد كه مشرك بودن پدر عذرى در آخرت باشد،ما اين كار را انجام داديم تا باب عذر بسته شود، ولى لازم نيست كه اين حكمت در تكتك افراد موجود باشد.

ثالثاً: اگر مقصود اين است كه گروهى كه پدران آنان مشرك بودند ولى در سايه تعاليم پيامبران به آغوش توحيد بازگشتند و به وحدانيت خدا اعتراف نمودند،چرا بايد اين مطلب بهنحوى ادا نگردد كه در اداء مقصود روشن باشد.

اين ها نظرياتى است كه از طرف مفسران بزرگ اظهار شده است. اميد است كه كاوش گران آينده براى اين آيه معناى روشنى، كه با الفاظ آن منطبق باشد، مطرح كنند و حقيقت آيه را روشن سازند.

در گذشته يادآور شديم كه نظريه اوّل متكى به رواياتى است كه در جوامع حديثى وارد شده است وبايد براى اين روايات راه حلى انديشيد; مثلاً مرحوم