برخيزى(مجلس متفرق گردد)...».

اگر چنين نظريه اى صحيح باشد، بايد درخواست معجزه در تمام قرون و اعصار از مدعيان نبوت، كفر و شرك محسوب شود، زيرا مردم معجزه را كه كار خارق العاده اى بود از مدعى نبوت مى خواستند، نه از خداى فرستنده او. و اين چنين مى گفتند:

(...إِنْ كُنْتَ جِئْتَ بِآية فَاتِ بِها إِنْ كُنْتَ مِنَ الصّادِقينَ).[1]

«اگر راست مى گويى، معجزه اى بياور».

در صورتى كه تمام ملل جهان براى شناسايى نبى راستين از نبى دروغين از اين راه وارد مى شدند. و پيامبران پيوسته تمام ملل جهان را دعوت مى كردند كه بيايند و معجزه آنان را مشاهده كنند و قرآن نيز گفتوگوى ملل را با مدعيان نبوت، درباره درخواست اعجاز بدون انكار كه حاكى از مقبول بودن آن است نقل مى كند.

اگر ملتى جستوجو گرانه به حضور مسيح برسند و بگويند: اگر در ادعاى خود راست گو هستى، اين نابينا و يا مبتلا به بيمارى پيسى را شفا بده، نه تنها مشرك نمى شوند، بلكه در شمار متحريان حقيقت به حساب مى آيند و در اين كار ستوده خواهند شد. حال اگر پس از درگذشت حضرت مسيح، امت وى از روح پاك او بخواهند كه بيمار ديگر آنان را شفا بخشد، چرا بايد مشرك به حساب آيند. در بحث پيش گفتيم كه موت وحيات طرف در شرك و توحيد مؤثر نيست.[2]