1. حس كنجكاوى و به اصطلاح غربيان حس راستى; ولى از آن جا كه اين تعبير نسبت به مقصود آنان نارسا است، به جاى«راستى» كلمه «كنجكاوى» به كار مى بريم.

اين همان حسى است كه از روز نخست فكر بشر را به بررسى درباره مسائل مهم و مجهول وادار كرده، و در پرتو آن علوم و صنايع پديد آمده اند; اين همان حسى است كه از گذشته به كاشفان و مخترعان و پايه گذاران علوم، نيرو بخشيده كه از رازهاى نهفته پرده بردارند و به ناملايمات و سختى ها در طريق كشف رازهاى طبيعت، تن دهند.

2. حس نيكى; كه پديد آورنده اخلاق و تكيه گاه فضايل و سجاياى انسانى و صفات عالى روانى است. اين همان حسى است كه انسان را به نوع دوستى و عدالت خواهى سوق مى دهد و در انسان يك نوع گرايش فطرى به اخلاق نيك و تنفر از روش ها و صفات بد، پديد مى آورد.

3. حس زيبايى; كه پديد آورنده هنر و سبب تجلى انواع ذوقيات مى باشد.

4. حس مذهبى; هر فردى فطرتاً خداخواه و خداجو بوده و تمايل به ماوراى طبيعتى دارد كه بر وجود و زندگى او حكومت مى كند و هستى او فرعى از هستى آن است كه مى تواند گرفتارى ها و بدبختى هاى او را برطرف سازد.[1]

كشف اين حس، جنبش هاى مهمّى را در محافل علمى به وجود آورد تا حدى كه ماترياليست هاى قرن بيستم را از مَركَب غرور پايين كشيد و اگر روزگارى انكار ماوراى حس در محافل علمى نشانه علم و تحقيق بود، از آن به بعد نشانه جمود و تعصب تلقى گرديد.