2. موسى از جانب خدا مأمور مى شود كه عصاى خود را بر كوه بزند تا دوازده چشمه به تعداد قبايل فرزندان اسرائيل از آن بيرون آيد. چنان كه مى فرمايد:

(...اضْربْ بِعَصاكَ الْحَجَرَ فَانْفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتا عَشْرَةَ عَيْناً...).[1]

«به موسى گفتيم: با عصاى خود بر سنگ بزن تا دوازده چشمه از آن خارج گردد».

در جاى ديگر مأمور مى شود كه عصاى خود را بر دريا بكوبد تا هر قسمتى از آب مانند كوهى شود كه بنى اسرائيل از آن عبور كند. آن جا كه مى فرمايد:

(فَأَوحَيْنا إِلى مُوسى أَنِ اضْرِبْ بِعَصاكَ الْبَحْرَ فَانْفَلَقَ وَكانَ كُلُّ فِرْق كَالطَّودِ الْعَظِيم).[2]

«به موسى وحى كرديم كه با عصاى خود بر دريا بزند. او عصاى خود را بر بخشى از آب زد، هر بخشى از آب به صورت كوهى در آمد».

در اين جا نمى توان اراده و خواست موسى و كوبيدن عصاى او را در پيدايش چشمه ها و پديد آمدن كوهها بى دخالت دانست.

3. سليمان نبى، از اولياى بزرگ خداست كه داراى قدرت هاى غيبى گسترده اى بوده است. وى از اين مواهب بزرگ الهى با جمله ( وَأُوتِينا مِنْ كُلِّ شَىْء)[3] تعبير آورده است و در اين سوره در آيه هاى 17ـ44 و سوره سبأ آيه 12، سوره انبياء آيه 81 و سوره ص 36ـ40 تفصيل اين مواهب آمده است كه