است، هيچ گاه دگرگون نمى گردد، چيزى كه هست لباس و نحوه پياده كردن آن در ادوار مختلف تغيير پذير است; در گذشته نيرومندى ارتش اسلام از طريق تحصيل تير و كمان و شمشير و سنان بود، اكنون اين قانون به صورت ديگر پياده مى شود وبايد ارتش اسلام با آخرين سلاح هاى مدرن در تمام قسمت هاى زمينى و هوايى و دريايى مجهز گردد.

نتيجه اين كه: هيچ گاه تشريع الهى در دست بندگان خدا نيست حتى در اين بخش از مقررات، اساس قانون و روح آن بيان شده است، چيزى كه هست شكل و لباس آن در اختيار حاكم اسلامى مى باشد.

با دقت در اين دو مورد، حكم موارد ديگر كه از نوع مقررات متغير اسلام است كاملاً روشن مى گردد.

بخش پنجم:

آياتى كه يهوديان و مسيحيان را مذمت مى كند كه دانشمندان و راهبان و تاركان دنياى خود را «رب» و اختيار دار خود قرار داده بودند; مانند آيه:

7. (اتَّخَذُوا أَحْبارَهُمْ وَرُهْبانَهُمْ أَرْباباً مِنْ دُونِ اللّهِ وَالْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ...).[1]

«آنان، دانشمندان و راهبان و مسيح را رب و اختيار دار و كارگردان اخذ كرده بودند».

اكنون ببينيم كه يهود و نصارا چگونه دانشمندان و راهبان خود را خدايان خود اخذ كرده بودند. آيا آنان را خالق جهان آفرينش مى دانستند؟ به طور مسلم نه، بلكه يكى از شئون الهى را كه همان قانون گذارى است به آنان واگذار كرده بودند و اگر آنان حرامى را حلال و حلالى را حرام مى كردند، مى پذيرفتند.