برق آسا يكى پس از ديگرى به دست نابودى سپرده و به زباله دانى تاريخ ريخته مى شوند.

ماركسيسم كه ماده و اقتصاد را مبدأ و منتهاى حركت و تحولات اجتماعى مى داند، هرگز نمى تواند عطش انسان را نسبت به مسائل معنوى فرو نشاند و در پاسخ ساده ترين پرسش بشر، عاجز و ناتوان مى ماند.

انسان پيوسته مى خواهد بداند از كجا آمده و براى چه آمده و به كجا خواهد رفت، ولى مكتب ماركسيسم در پاسخ به اين سؤال، مهر خاموشى به لب زده و توان پاسخ گويى به آن را ندارد،و بدون ترديد مادامى كه انسان براى سؤال از «علت و هدف» و سرانجام زندگى جواب قانع كننده اى دريافت نكند، هرگز ديگر مسائل زندگى براى او به صورت جدى و قطعى حل نخواهد شد.

اين جاست كه متفكران آزاد جهان معتقدند بشر بايد به آغوش مذهب باز گردد و عقايد مذهبى به صورت يك عامل اساسى در حيات انسان ها مورد محاسبه قرار گيرد. و هر مكتبى كه مى خواهد انسان را تنها به طبيعت مشغول سازد، سرانجام با بروز بن بست هاى غير قابل نفوذ طرد و منكوب خواهد شد.

جان سخن همان است كه دانشمند معروف جان ديورت مى گويد:

«هر طورى كه امور مذهبى را تشريح كنيد و به هر شكلى كه مفهوم شما واقع گردد، مذهب گذشته اى داشته و اكنون نيز دارد و بى شك آينده اى هم خواهد داشت».[1]

معناى الهى بودن اين نيست كه تنها به ماوراى طبيعت بنگريم و از ماده و طبيعت سرباز زنيم، بلكه تفاوتى كه ميان الهى و مادى وجود دارد اين است كه