در اين آيه، قرآن عنايت كاملى به بشر بودن مسيح دارد و لذا او را به فرزند مريم بودن توصيف مى كند وانگهى، سخن از مادر او و تمام مردم روى زمين به ميان مى آورد و مى گويد:(وَ أُمَّهُ وَمَنْ فِى الأَرْض) تا ثابت كند كه او در تمام احكام با مردم ديگر يكسان است و در نتيجه او بشرى بيش نيست.

به عبارت روشن تر در فلسفه اسلامى قانونى است به نام قانون «حكم الأمثال» واين قانون را چنين بيان مى كنند.

«حكم الأمثال فيما يجوز و ما لا يجوز واحد».

«همه نظيرها و همانندها در تمام احكام از نظر جواز و امتناع يكسانند».

اگر نابود كردن ديگر انسان ها ممكن است، پس نابود كردن او نيز امكان پذير مى باشد. با اين وضع چگونه او را خدا مى دانيد؟

براى تكميل مطلب، آيه را با جمله (وَللّهِ مُلْكُ السَّماواتِ وَالأَرْض وَما بَيْنَهُما) به پايان مى رساند و در حقيقت، اين جمله علت حكم پيشين است و آن اين كه خدا مى تواند مسيح و مادر او و تمام افراد را نابود سازد، زيرا همه مملوك او و در قبضه قدرت او مى باشند.

برهان دوم (غذا خوردن مسيح)

قرآن درباره برهان دوم مى گويد كه مسيح و مادر او بسان ديگر پيامبران غذا مى خوردند و رفع نياز مى كردند:

(مَا الْمَسيحُ ابنُ مَرْيَمَ إِلاّرَسُولٌ قَدْخَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ وَأُمُّهُ صِدّيقَةٌ كانا يَأْكُلانِ الطَّعامَ...).[1]