«وجود» است و هر نوع فيض معنوى و مادى از آن او است. اگر در جهان، علم و ادراكى، قدرت و نيرويى، زندگى و حياتى هست، همگى در پرتو وجود و هستى اشيا است و اگر وجود از ميان برود، همه اين جنب و جوش ها، تلاش ها و حركت ها به خاموشى مى گرايد.

2. براى وجود، در تمام مراحل هستى، از واجب و ممكن، از مجرد و مادى، از عرض و جوهر، يك حقيقت بيش نيست و حقيقتِ وجود اگر چه براى ما روشن نيست، ولى ما به آن حقيقت با يك رشته مفاهيم ذهنى اشاره مى كنيم و مى گوييم: وجود، چيزى است كه عدم و نيستى را طرد مى كند و به هر چيزى حقيقت و عينيت مى بخشد.

بنابر اين، هر كجا از وجود سراغى داشته باشيم، اين دو صفت (طرد عدم تشكيل دهنده حقيقت خارجى عينى) را در آن جا مى يابيم. از اين جهت مى گوييم: وجود، در تمام مراحل، يك حقيقت بيش ندارد و آن اين كه دو اثر ياد شده را كه حقيقت آن ها نيز يكى است، دارا مى باشد.

روى اين بيان كه وجود را منبع تمام كمالات بدانيم و براى آن يك