اعمال با دعاهاى مستحب، و اذكارى كه پيرامون آنها وارد شده است توأم گردد، و از مجموع اين اعمال چنين نتيجه گرفته مى شود:

حج: عبادت و پرستش حق است، در بهترين و زيباترين صورت ممكن.

حج: خضوع در برابر خداى با عظمت است، در بهترين شكل.

حج: تضرع و زارى به درگاه حق است، در عميق ترين نوع آن.

حج: عبادتى است كه در آن همه نوع عناصر اظهار عبوديت و بندگى گرد آمده و خضوع و خشوع، تقوا و وارستگى از شهوات، و بريدگى از دنيا، كاملاً در آن به چشم مى خورد.

زائران خانه خدا، با پوشيدن دو قطعه لباس، وارستگى خود را از مظاهر مادى به نمايش گذارده و چنين وانمود مى كنند كه جز خدا، همه چيز حتى فرزند، خانواده و ميهن، همه و همه را به دست فراموشى سپرده اند و چيزى كه محيط فكر زائر خانه خدا را مشغول مى سازد، جز «لبيك گفتن به نداى خداى يگانه» چيزى ديگر نيست.

اين مسأله با توجه به اعمال فريضه حج و اماكنى كه اين اعمال در آنجاها انجام مى گيرد و مواقفى كه بايد زائر در آنجا توقف كند، كاملاً واضح و روشن است از اين جهت بايد حج را از بزرگ ترين اعمال عبادى و فرائض مذهبى شمرد.

فلسفه حج تنها در خودسازى منحصر نمى شود، هر چند خود آن، از ارزش والايى برخوردار است.

در انجام اين فريضه الهى، آثار سازنده و مصالح اجتماعى و دينى فراوانى است كه امام صادق(عليه السلام) در سخنان خود بدان اشاره نموده است.