3. ((إنَّ اللّهَ رَبِّى وَ رَبّكُمْ فَاعْبُدُوه هذا صِراطٌ مُسْتَقِيمٌ)).[1]

«خداوند پروردگار من و پروردگار شماست. او را بپرستيد. ]نه من و نه چيز ديگر را[ اين است راه راست».

آيات ديگرى نيز به همين مضمون وجود دارد مانند: آيه 43 سوره يونس، 99 سوره حجر، 65 و 36 سوره مريم و 64 سوره زخرف كه بهترين دليل بر اين معناى عبادت، آيات مذكور است.

تعريف سوم: عبادت، خضوع و كرنش در برابر كسى است كه او را اله عالم يا موجودى كه امور هستى به او تفويض شده است مى دانيم، حال چه امورتكوينى مانند خلق، رزق، زنده كردن و ميراندن به او تفويض شده باشد و چه امور تشريعى مانند قانونگذارى، شفاعت و مغفرت.

انسان موحّد معتقد است; كليّه امور تكوينى و تشريعى به دست خداوند است و هيچيك از اين امور به مخلوقات او تفويض نشده، و به همين دليل خداوند را مى پرستد.

اما انسان مشرك معتقد است; گرچه آلهه و رب ها مخلوق حقند، اما برخى يا تمام امور تكوينى و تشريعى، به آنها تفويض شده است و بر اساس همين اعتقاد از ستاره ها و بت ها طلب باران، شفاعت، يارى رساندن و پيروزى در جنگ مى كند،