جمله ((ما نَعْبُدُهُمْ إلاّ لِيُقَرِّبُونا إلىَ اللّهِ زُلْفى)) كه از زبان مشركين نقل شده است، بيانگر انگيزه مشركين از پرستش بت ها مى باشد. يعنى; ما بت ها را در زندگى و سرنوشت خود مؤثر نمى دانيم، امّا آنها را مى پرستيم تا بدين وسيله به خداوندمتعال نزديك شويم.

در پاسخ به اين سؤال بايد گفت: با توجه به آياتى كه گذشت، ترديدى باقى نمى ماند كه مشركين بت ها را ارباب و آلهه خود مى دانستند و از آنان باران، عزت، پيروزى و ساير امورى كه از شئون خداوند است، طلب مى كردند. با اين حال، چگونه مى توان تنها هدف عبادت بتها را تقرب به خداوند دانست؟ ناگزيربه اين نتيجه بايد رسيد كه آنچه مشركين به زبان مى گفتند و مدعى آن بودند، در ضمير و ذهن خود به آن معتقد نبودند. لذا قرآن در پايان آيه مذكوراضافه مى كند: «إنَّ اللّهَ لايَهْدِى مَنْ هُوَ كاذِبٌٌ كَفّار» و به اين حقيقت اشاره مى كند كه مشركين در ادعاى خود دروغ مى گفتند و انگيزه آنان از عبادت بت ها، انگيزه اى دنيايى و رسيدن به عزت، اقتدار، پيروزى بر حريف، رفاه، فراوانى، شفا و شفاعت بوده است.

از آنجا كه در اين فصل، تبيين ماهيت عبادت و عناصر تشكيل دهنده آن به طول انجاميد، بيان تعريف عبادت را به فصل آينده واگذار مى كنيم.