«اسلام مبتنى بر چند ويژگى است: شهادت به يگانگى خداوند (لا اله الاّ اللّه) وشهادت بر نبوت رسول خدا (محمد رسولاللّه(صلى الله عليه وآله وسلم)) و پذيرفتن آنچه از جانب خداوند نازل شده است و اعتقاد به اينكه جهاد از ابتداى بعثت انبياء ادامه دادند تا به آخرين گروه كه مسمانان مى باشند. پس كسى را كه به اين ويژگيها معتقد بود، به دليل گواهى و شهادت او تكفير نكنيد و او را مشرك ننمايد».

2 ـ ابو داود از نافع و او از ابن عمر نقل مى كند كه پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)فرمود:

«أيُّما رجل مُسلم أكفر رجلاً مسلماً فان كان كافراً، والاّ كان هو الكافر».[1]

«هر گاه مسلمانى، مسلمان ديگرى را تكفير كند اگر او واقعاً كافر باشد كه هيچ،وگرنه خود او كافر است».

3. مسلم به نقل از نافع و او از ابن عمر روايت كرده است كه پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)فرمود:

«اذا كفّر الرجل اخاه، فقدباء بها احدهما».[2]

«هرگاه مسلمانى برادر دينى اش را تكفير كند،گناه اين نسبت را يكى از آن دو به دوش كشيده است ».

4. مسلم از عبداللّه بن دينار و او از ابن عمر روايت كرده است