نشان دهنده هدف نذر ـ تقرب به خدا ـ مى باشد، نيست.

احاديث فوق، اندكى از بسيار بود. براى اطلاع از روايات ديگر مى توان به منابع روايى مراجعه نمود.[1]

با توجه به همين روايات، مذاهب چهارگانه اهل سنّت فتوى به برخوردارى ميّت از اعمال انسانهاى در حال حيات داده اند، حتى اگر به انجام آن اعمال وصيت نكرده و هيچ سهمى در محقق شدن آنها نداشته باشند.

بنابر روايات و فتاواى مذكور، قاعده كلى آن است كه ثواب هر عمل خيرى مانند روزه ، حج و... كه به نيابت از ميت انجام شود، به ميت مى رسد و ازآن برخوردار مى گردد.

اكنون در مى يابيم كه رفتار مسلمانان در انجام اعمال صالح و نثار ثواب آن به روح دوستان و آشنايان خود صحيح است و كتاب و سنت آن را تأييد مى كند.در واقع مسلمانان در اين رفتار خود و مشابه با آن در دادن غذا و توزيع آب بر مزار انبياء و اولياء، به نيت رسيدن ثواب آن به ارواح مطهر آنان، از سعد ابن عباده الگو گرفته اند كه با تأييد پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) چاه آبى حفر كرد و ثواب استفاده از آن را به روح مادرش نثار نمود. مسلمانان نيز مانند سعد، پرستش ميت را در نظر ندارند و به دنبال رسانيدن ثواب و خير به اموات خود هستند.