بخارى از ابنة خالد بن سعيد ابن عاص نقل مى كند كه: «از پيامبر شنيدم كه از عذاب قبر به خداوند پناه مى برد».

و نيز از ابوهريره روايت مى كند: رسول خدا هميشه دعا مى كرد: «اللّهم انى اعوذ بك من عذاب القبر و من عذاب النار» .

«خداوندا! از عذاب قبر و عذاب دوزخ، به تو پناه مى برم».[1]

روايات فوق همگى مؤيّد آن هستند كه مراد از نفى اِسماع در آيه موردسئوال، اِسماع مفيد و مؤثر است.

اين آيه نيز برداشت فوق را تأييد مى كند:

((حَتّى إذا جاءَ أَحَدَهُمُ المَوْتُ قالَ رَبِّ ارْجِعُونِ )*( لَعَلِّى أعْمَلُ صالِحاً فِيما تَرَكْتُ كَلاّ انَّها كَلِمَةٌ هُوَ قائِلُها وَ مِنْ وَرائِهِمْ بَرْزَخٌ إلى يَوْمِ يْبْعَثُونَ)).[2]

تا زمانى كه مرگ يكى از آنان فرا رسد، مى گويد:«پروردگار من! مرا باز گردانيد. شايد در آنچه ترك كردم ]و كوتاهى نمودم[ عمل صالحى انجام دهم» ]ولى به او مى گويند:[ چنين نيست اين سخنى است كه او به زبان مى گويد و پشت سر آنان برزخى است تا روزى كه برانگيخته شوند».

اين آيه به صراحت، درخواست كفّار از خداوند براى برگشت به دنيا و انجام عمل صالح و ردّ درخواست آنان را با كلمه «كلاّ» مطرح