نظر دستور زبان عربى، وابسته به دو فعل«أسألك» و«اتوجه اليك» است. منظور از«بنبيّك» در اين عبارت، شخصيت و مقام ملكوتى آن حضرت است، نه دعاى ايشان.

2. مُحَمّد نَبِىِّ الرَّحْمَةِ; در اين عبارت، پيامبر را به نبىّ رحمت توصيف مى كند و نشانگر آن است كه توسل به پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)، به دليل رحمت و كرامت اوست.

3.يا مُحَمّد إنّى أتَوَجّه بِكَ إلى رَبّى; اين جمله مى رساند كه مرد صحابى بر اساس دعايى كه پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) به او تعليم داده بودند، خود پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) را وسيله دعايش قرار داده و به شخص پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) به خاطر جايگاه معنوى و فضيلتش، متوسل شده است.

به طور خلاصه اين حديث بيانگر دو نكته است:

1. توسل به دعاى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) جايز است. اين نكته از صحبت مرد صحابى با رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم)كه درخواست دعا مى كند استنباط مى شود.

2. توسل به شخص پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) به دليل مقام و منزلت ايشان در نزد خداوند متعال جايز است. اين نكته، از دعايى كه پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) به صحابى تعليم دادند و در ضمن آن ، توسل به شخص پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) وجود داشت، استفاده مى شود.

البته مى پذيريم كه آنچه در ذهن صحابى بود و به خاطر آن به خدمت حضرت رسيده بود، توسل به دعاى پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) بود. اما در