قلب مسلمانان جاى دارند و از آثارشان تبرك مى جويند. شواهد زير گوياى اين مطلب است:

الف. پيكر پاك پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) در خانه آن حضرت و در كنارمسجد النّبى به خاك سپرده شد. با ازدياد جمعيت مسلمانان و تنگ شدن عرصه مسجد، قسمت شرقى مسجد ـ كه خانه پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) يا مدفن آن حضرت و خانه همسران ايشان بود ـ به محدوده مسجد النّبى افزون شد و نمازگزاران در اطراف قبر آن حضرت به نماز مى ايستادند.

طبرى در مورد حوادث سال 88 هـ .ق مى نويسد:«در ماه ربيع الاوّل سال 88 ق، نامه اى از وليد به دست عمربن عبدالعزيز رسيد كه حاوى دستور وليد مبنى بر تخريب ديواره هاى مسجد النبى و اضافه كردن حجره هاى رسول خدا به مسجد بود. او دستور داده بود با خريد زمينهاى اطراف مسجد، به توسعه آن از اطراف بپردازند. عمر ابن عبدالعزيز ده تن از فقهاى سرشناس و مردم مدينه را از نامه وليد آگاه كرد و از آنان نظر خواست. آنان، باقى ماندن حجره ها را به حالت اوليه براى پند آموزى مسلمين و زهد گرايى آنها در اقتدا به زندگى پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) ترجيح دادند. عمر ابن عبدالعزيز نظر آنان را براى وليد فرستاد. وليد درنامه اى دوباره، بر تخريب مسجد تأكيد نمود. بنى هاشم از اين ماجرا برآشفتند و به گريه و زارى پرداختند. اما عمر دستور وليد را اجرا كرد و حجره عايشه را به فضاى مسجد اضافه نمود. بدين ترتيب قبر رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) و حجره هاى همسران