ترسيمى از اوضاع رستاخيز

در نخستين آيه مورد بحث، قيافه هولناك روز رستاخيز، چنين ترسيم شده است:

روز رستاخيز، روزى است كه هرگونه روابط خويشاوندى و علايق دوستى ميان افراد از هم گسسته مى شود و هر كس به نجات خود مى انديشد، پدر به فكر فرزند و فرزند به فكر پدر نيست.

وحشت آن روز به حدى است كه مادران شير ده از كودكان شيرخوار خود غفلت مىورزند و زنان باردار از اوضاع هول انگيز آن روز، سقط مى كنند و همه مردم را بهت و وحشت فرا مى گيرد.«جن(72) آيه 2».

قيافه سهمگين آن روز، آن چنان بشر را مرعوب مى سازد كه وى از پدر و مادر، از همسر و فرزند، از برادر و خواهر مى گريزد و به فكر نجات خود مى باشد«عبس(80) آيه 26».

در آن روز حساب، گنهكاران آرزو مى كنند كه تمام عزيزان خود را از فرزند و همسر و برادر و عشيره و آنچه در روى زمين است فداى خود كنند، ولى پذيرفته نمى شود«معارج(70) آيه 11ـ14».

خداوند بار ديگر در سوره لقمان(آيه 33) وقوع اين اوضاع هولناك را يادآور مى شود و تأكيد مىورزد كه: (فَلاَ تَغُرَّنَّكُمُ الحْيَـوةُ الدُّنْيا); «زندگى دنيا شما را فريب ندهد» و مى فرمايد:(وَلاَ يَغُرَّنَّكُمْ بِاللّهِ الْغَرُورُ); يعنى عوامل فريب دهنده از شيطان و هوا و هوس، قدرت و سلطنت، مال و ثروت، باعث فراموشى چنين روزى نشود.