سوى آفريدگار آن نظام، رهبرى مى نمود.

بشر موجودى نيست به ظاهر هستى بنگرد و از علت و پديد آورنده آن، تحقيق ننمايد و در كنار سفره سعادت بنشيند و تمام اسباب رفاه براى او فراهم گردد و از تحقيق و تحرى درباره قدرتى كه اين سفره را گسترده است خوددارى نمايد.

حسن كنجكاوى است كه آدمى را به سوى حقايق و سرچشمه آنها يعنى خداوند سبحان سوق مى دهد و بر عطش او در كسب آگاهى عميق تر و بيشتر مى افزايد; بر همين اساس، كمتر كسى پيش از نهضت ماديگرى در غرب، آفريدگار جهان را انكار مى كرد.

بنابراين، عقيده بشر به آفريدگار جهان، در درجه اوّل، معلول فطرت و سپس معلول حس كنجكاوى اوست از علل حوادث و موجودات جهان; آيه هاى مورد بحث، علاوه بر اين كه از يك مطلب علمى دقيق(بت ها به عقيده بت پرستان معبودند، نه خالق) پرده برداشته كه شرح آن را در زير مى خوانيد، حقيقت ديگرى(وجود صانع يك امر مسلم بت پرستان بود) را نيز بيان كرده است.

بت ها معبود بودند نه خالق

انسان به عللى به سوى جهان مافوق طبيعت كشيده مى شود، ولى به جاى اين كه او را بپرستد و به جاى اين كه در برابر خداوند، خاضع گردد، در مقابل آفريده هايى، مانند خود خضوع مى كرد.

توجه آنان به بتان، بيشتر براى اين بود كه خداوند را دور از حس