گواهان رسالت پيامبر اسلام

43. (وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَسْتَ مُرْسَلاً قُلْ كَفى بِاللّهِ شَهِيداً بَيْنى وَبَيْنَكُمْ وَمَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتَابِ).

«كسانى كه كافرند مى گويند: تو فرستاده خدا نيستى.(در پاسخ آنان) بگو: همين بس كه خدا و آن كس كه علم كتاب نزد اوست ميان من و شما گواه است».

در نخستين آيه اين سوره[1] خداوند با صراحت هر چه تمام تر، تصديق مى كند كه قرآن كتابى است كه از طرف پروردگار جهان به پيامبر نازل شده است چنان كه فرمود:(وَالَّذِي أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ الْحَقُّ) و در پايان سوره مى فرمايد:همين بس كه خدا و كسى كه علم كتاب پيش اوست بر رسالت تو گواهى مى دهد.

مشكلى كه در گواهى دادن خدا به نظر مى رسد اين است كه چگونه مى توان اطمينان پيدا كرد كه خداوند بر حقانيت مدعى نبوت گواهى داده است.

با بررسى دقيقى مى توان پرده از روى اين گونه شهادت ها ـ كه در قرآن مكرراً وارد شده است ـ برداشت; زيرا اوّلاً، داورى جامعه بى غرض عرب، بر اين بود كه قرآن كلام خداست و از نظر فصاحت و بلاغت، حلاوت و شيرينى، جاذبه و كشش، جمال و زيبايى در درجه اى است كه هرگز نمى توان با آن مبارزه نمود. با