شرك چيزى نيست آن جا كه مى فرمايد:

(قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ تَعَالَوْا إِلى كَلِمَة سَواء بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمْ أَلاَّ نَعْبُدَ إِلاَّ اللّهَ وَلا نُشْرِكَ بِهِ شَيْئاً وَلاَ يَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضاً أَرْبَاباً مِنْ دُونِ اللّهِ...).[1]

«اى اهل كتاب، ما شما را به يك اصل مشترك دعوت مى كنيم كه غير خدا را نپرستيم كسى را انباز او قرار ندهيم و بعضى از ما بعض ديگر را به خدايى نپذيرد».

با اين وضع چگونه ممكن است كه پيامبرى براى جلب عواطف مسيحيان از آيين توحيد دست بردارد و به تثليث بگرايد.

2. (إِلَيْهِ أدْعُوا وَإِلَيْهِ مَآبِ).

«به سوى او دعوت مى كنم و بازگشتم به سوى اوست».

اين جمله كوتاه، همه زيربناى اسلام را، كه رسالت پيامبر هم روى آن استوار است، بيان مى كند. جمله نخست بازگو كننده نخستين اصل اساس اسلام (توحيد) و دومى، ناظر به معاد و روز رستاخيز است و رسالت پيامبر گرامى، كه خود اصل سومى است، بر اين دو اصل قرار دارد.

قرآن داور ميان حق و باطل

خداوند براى محكوم ساختن تمناى هر نوع تغيير و تبديل در شريعتى كه حضرت محمد(صلى الله عليه وآله وسلم)براى ابلاغ آن اعزام شده است كتاب آسمانى خود را آن چنان معرفى مى كند كه بعدها هيچ شخصى تمناى دگرگونى در آيين اسلام را در فكر خود نپروراند و مى گويد اين كتاب به سان كتاب هاى ديرينه، حاكم و داورى است ميان