«بگو: صاحب آسمان ها و زمين كيست؟ بگو: خدا. بگو: آيا (با اين حال، شايسته است) كه جز او اوليايى كه اختيار سود و زيان خود را ندارند، براى خود قرار دهيد؟ بگو: آيا نابينا و بينا يك سان است؟ آيا تاريكى و روشنى برابر است؟ يا اين كه آنها را كه شريك خدا قرار داده اند، مانند خدا مخلوقى آفريده اند تا (مسأله) خلقت بر آنها مشتبه گردد؟ بگو: خداست آفريننده همه چيز، اوست يگانه مقتدر و غالب».

بررسى مجموع آياتى كه در قرآن در مورد بت پرستى وارد شده است به خوبى ثابت مى كند ملل بت پرست بت هاى خود را خالق و آفريننده زمين و آسمان و يا ساير موجودات زمينى و آسمانى نمى دانستند و مقام خلقت را بالاتر از آن مى دانستند كه آن را به بت هاى خود نسبت دهند و وجدان آنان راضى نمى شد كه جهان خروشان هستى را معلول بت هاى تراشيده خود بدانند.

خود قرآن نيز به اين حقيقت تصريح مى كند كه اگر از آنان بپرسيد آفريننده آسمان ها و زمين كيست؟ همگى مى گويند خداوند مقتدر و دانا، آنها را آفريده است. قرآن در سوره هاى مختلفى[1] به اين حققت تصريح نموده است. در اين جا فقط به نقل يكى از آن آيات مى پردازيم:

(وَلَئِنْ سَئَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّمَواتِ وَالأَرْضَ لَيَقُولُنَّ اللّهُ...).[2]

«اگر از آنان بپرسى كه چه كسى آسمان ها و زمين را آفريده است؟ مى گويند: خدا».

بنابراين در اين كه آفريدگار جهان خداست و خالقى جز او نيست اختلافى نداشتند و همگى به يگانگى خالق جهان و پديد آرنده هستى معتقد بودند. اختلاف