أَحَدَكُمُ الْمَوتُ تَوَفَّتْهُ رُسُلُنا وَهُمْ لا يُفَرِّطُونَ).[1]

«اوست مقتدر و برتر از بندگان خود. نگهبانانى براى شما مى فرستد تا وقتى مرگ يكى از شما فرا رسد فرستادگان ما (جان) شما را مى گيرند و آنها در كار خود كوتاهى نمى كنند، اگر چه حافظ و حامى واقعى همان خداست و فرشتگان مجرى فرمان هاى او هستند».[2]

سنت قطعى الهى در سعادت ملل

قرآن مجيد ، پايه سعادت و خوشبختى و استوارى نعمت را در ميان هر ملتى معلول پيروى آنان از تقوا و پرهيزگارى و دورى از نافرمانى و گناه مى داند و مى فرمايد:هماى سعادت هنگامى بر سر ملتى پر و بال مى گشايد و تمام نعمت هاى الهى در صورتى بر سر ملت ها پيوسته و پايدار است كه آنان از مسير فطرت گام فراتر ننهند و از زشتى ها و پليدى ها، ستم و تعدى و فساد اخلاق دور باشند. قرآن به اين حقيقت علاوه بر آيه مورد بحث (إِنَّ اللّهَ لا يُغَيِّرُ ...) در آيات ديگرى نيز اشاره نموده و مى فرمايد:

(وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكَات مِنَ السَّمَاءِ )