پاسدارانى كه از ما مراقبت مى كنند

11. (لَهُ مُعَقِّباتٌ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ يَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللّهِ إِنَّ اللّهَ لا يُغَيِّرُ مَا بِقَوم حَتّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ وَإِذا أَرَادَ اللّهُ بِقَوْم سُوءاً فَلا مَرَدَّ لَهُ وَمَا لَهُمْ مِنْ دُونِه مِنْ وَال).[1]

«براى (انسان) نگهبانانى گماشته شده است كه به فرمان خدا او را پيش رو و پشت سر (از هلاك و نابودى) حفظ مى كنند و خداوند وضع ملتى را عوض نمى كند تا خود آنان وضع خود را تغيير دهند. هرگاه خداوند نابودى گروهى را بخواهد بازدارنده اى در برابر او نيست. براى بشر جز خدا سرپرستى وجود ندارد».

انسان به سان موجودات ديگر، محتاج و نيازمند آفريده شده است; از روز نخست كه به صورت سلولى در رحم مادر قرار مى گيرد نيازمندى، سراسر وجود او را احاطه كرده و تا دم واپسين با او همراه است.

اگر بشر از نظر تعقل و فكر، قوى و نيرومند است و در پرتو دانش و بينش خود، زمين و دريا و فضا را تسخير نموده است، از نظر شرايط زندگى و لوازم حيات در محدوديت شديدى قرار دارد; مثلاً اگر چند لحظه اكسيژن هوا، وارد شش هاى او نگردد، خفه مى شود. اگر فشار هوا كم و زياد گردد، زندگى او در خطر مى افتد،