مردم لجوج و ماجراجو

6. (وَيَسْتَعْجِلُونَكَ بِالسَّيِّئَةِ قَبْلَ الْحَسَنَةِ وَقَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِمُ الْمَثُلاتُ وَإِنَّ رَبَّكَ لَذُو مَغْفِرَة لِلنَّاسِ علَى ظُلْمِهِمْ وَإِنَّ رَبَّكَ لَشَديدُ الْعِقابِ).

«آنها بدى (عذاب) را پيش از نيكى از تو تقاضا مى نمايند(در حالى كه با چشم خود ديده و با گوش خود شنيده اند) كه كيفر و عذاب(خدا) امت هاى گذشته را فرا گرفت. پروردگار تو به مردم با اين كه ستم مى كنند، داراى آمرزش است و در عين حال، كيفر او سخت و دردناك است».

روان شناسى براى بشر، حسى به نام «حس كنجكاوى» ثابت نموده است. اين حس، پديد آرنده علوم و خلاّق تمدن و معارف است و اگر روزى بشر فاقد اين حس گردد علم و دانش او از پيشرفت باز مى ماند و گره از مشكلات زندگى گشوده نمى شود. همين حس كنجكاوى است كه كودك دو ساله را به جستجو و پرسش در آن چه مى بيند و يا مى شنود، وادار مى نمايد و هر روز در سايه اين حس، گامى بلند به سوى جهان خارج برمى دارد و حقايقى را درك و لمس مى كند.

اين حس، به سان احساسات ديگر انسان، رابط و پلى است كه روح و روان ما را با جهان خارج و با آن چه بيرون ذهن ما وجود دارد، آشنا و مربوط مى سازد.