(أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللّهَ أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَخْرَجْنا بِهِ ثَمَرات مُخْتَلِفاً أَلْوانُها وَمِنَ الجِبالِ جُدَدٌ بَيْضٌ وَحُمُرٌ مُخْتَلِفٌ أَلْوانُها وَغَرابيْبُ سُودٌ وَمِنَ النَّاسِ وَالدَّوابِّ وَ الأَنْعامِ مُخْتَلِفٌ أَلْوانُهُ كَذلِكَ إِنَّما يَخْشَى اللّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماءُ إِنَّ اللّهَ عَزيزٌ غَفُورٌ).[1]

«مگر نمى بينى كه خدا از آسمان آبى نازل كرده و از آن ميوه هاى رنگارنگى خلق كرده ايم، و در كوه ها راه هايى (از طبقات كوه) سفيد و قرمز، به رنگ هاى گوناگون و صخره هايى سياه پديد آورديم. و هم چنين از انسان ها و جانوران و چهارپايان به رنگ هاى مختلف (آفريديم)؟ از ميان انسان ها فقط دانشمندان مى ترسند و خداوند با قدرت و آمرزنده است».

ذيل آيه، كه ترس را از آنِ علما و دانشمندان مى داند، اين نكته را متذكر مى شود كه، تنها اين طبقه، در آفرينش جهان دقت كرده و خداى خود را مى شناسد.