مخروط ديالكتيك را كه بر سر ايستاده بود ، آن را روى پا نشاند!

ژرژ پوليستر مى نويسد: ديالكتيك به دست فيلسوفى به نام هگل پيشرفت كرد هگل ايده آليست است زيرا وى روح [1] را مقدم بر ماده مى پندارد. به تصور او تغييرات روحى است كه تغييرات مادى را ايجاد مى كند، ولى ماركس وانگلس مقام اول را براى ماده قائل شده اند. آنان ديالكتيك استاد را مطالعه كردند و استنباط كردند كه اين ديالكتيك داراى مباحث صحيحى است، منتها به صورت وارونه طرح شده است. انگلس مى گويد: ديالكتيك هگل روى سر ايستاده بود، ناچار بايستى آن را روى پا گذاشت.

تقصير [2]هگل چه بوده كه او را ايده آليست مى خوانند؟ تقصير او اين بوده كه به خدا و روح معتقد بود، و يا فكر انسان را معلول وضع خارج نمى دانست، آيا اعتقاد به خدا و روح و يا اعتقاد به تأثير افكار انسان در تكامل جامعه، مجوز آن مى شود كه او را «ايده آليست» بناميم؟!

آيا او منكر عينيتهاى مادى بود؟ به طور مسلم نه. آيا او رويدادهاى طبيعى وجامعه را بدون علت مى انگاشت؟ نه. پس چرا او را ايده آليست مى خوانند؟!

خلاصه هر گروهى كه به واقعيتهاى عينى منهاى ذهن معترف باشد، بايد او را در صف رئاليستها به شمار آورد، هر چند در ديگر اصول با ديگر مكتبهاى فلسفى مخالف باشد،و تنها گروهى را بايد ايده آليست خواند كه به واقعيتهاى خارج مؤمن نيست و به اصطلاح صد در صد ذهنى گرا باشد يا در واقعيتها شك و ترديد ورزد. بر اين اساس غير از سوفيستها و شاخه هاى اين مكتب، احدى