است؟!

و چگونه مى گوييد هر حقيقتى ارزش موقتى دارد و هيچ فكرى ارزش مطلق ندارد.

اشتباه ماركسيسم در اينجا است كه مورد قانون (پديده هاى طبيعى) را با خود قانون (قوانين كلى رياضى وطبيعى) به هم مخلوط كرده و ميان اين دو، تفاوتى قائل نشده است.چيزى كه محكوم به تغيير ودگرگونى است مورد قانون است، نه خود قانون. قانون از يك نوع وجود پيراسته از تغيير و تحول برخوردار است، واين خود، روزنه اى است فراخناى اثبات يك رشته موجودات مجرد از ماده.

ما در بحثهاى فلسفى خود تحت عنوان «آيا وجود مساوى ماده و انرژى است» در باب اين موضوع بحث و گفتگو خواهيم كرد و در بخش مربوط به سؤال «آيا در جهان قطعى و مطلق ومقدس داريم» نيز مطالبى در اين مورد خواهيم آورد.

ماركسيسم، مساوى با سوفيسم است

اصولاً نفى ارزشهاى مطلق، و گرايش به نسبيّت ارزشها، مستلزم نفى علم و آگاهى بشر به همه چيز حتى به حقايق مسلم تاريخى بوده، ومفهوم آن اين است كه آنچه را بشر از زندگى در روى زمين يا از زندگى خود مى داند، صد درصد عين واقع و متن حقيقت نيست.

زيرا نتيجه اين جمله كه تمام حقايق، گذرا و مولود شرايط زمانى و مكانى بوده و دستخوش تغيير و دگرگونى مى باشند، جز اين نيست كه هيچ حقيقتى براى ما كاملاً معلوم نبوده و همه چيز براى ما مجهول خواهد بود.