دوران طفوليت خود را مى گذراندند. مع الوصف در آنها تحول رخ داد و رژيم كمونيستى جايگزين رژيمهاى پيشين گرديد، واين كار صورت نپذيرفت جز به علت اعمال نفوذ خارجى و تأثير عوامل پشت پرده كه بر مطلعين از تاريخ قرن بيستم مخفى و پنهان نيست.

همگى مى دانيم كه فلسفه ماركسيسم يك فلسفه استخدامى و ابزارى است. هدف يك ماركسيست از كشف قوانين طبيعت، هرگز شناخت خود جهان وانسان نيست، او مى خواهد با شناخت قوانين حاكم بر جهان به توجيه تحولات جامعه انسانى بپردازد، و به عبارت صحيحتر، حكم طبيعت را بر جامعه تحميل نمايد.

هدف وى از پافشارى بر توجيه حركت طبيعت بر اساس تضاد درونى، آن است كه برساند جامعه بشرى نيز به علت تضاد درونى تكامل پيدا مى كند و انقلاب و دگرگونى جوامع به عامل ديگرى جز تضاد درونى نياز ندارد. ولى دگرگونيهايى كه در كشورهاى اروپاى شرقى رخ داد و در نتيجه اين جوامع به طور ناگهانى و طفره از مرحله «فئوداليسم» گام به «كمونيسم» نهادند! به روشنى ثابت كرد كه عامل انقلاب، هميشه تضاد درونى نيست بلكه فشار ابرقدرتهاى مجاور نيز مى تواند در منطقه انقلابى ايجاد كند.

آرى، بر خلاف ادعاى ماركسيسم، اين تضاد طبقاتى نبود كه روابط ونظام سوسياليستى را در آنها برقرار كرد، بلكه ارتش سرخ و ايادى آن بود كه با استفاده از دوران آشوب زده پس از جنگ جهانى دوم، حكومت حزب كمونيست رابه مثابه شاخه اى از حزب كمونيست روسيه بر آن كشورها تحميل نمود.