زيرا ماركس ماديگرى را از دانشمندان قرن هجدهم ميلادى فرا گرفته و از اين جهت، وجود و هستى را با ماده مساوى مى داند. نيز منطق ديالكتيك را از هگل اخذ كرده وبا در آميختن آن به ماديگرى، يك فلسفه تلفيقى به بازار فلسفه عرض كرده است.

به عبارت ديگر، ماترياليسم يك نوع جهان بينى مادى است كه به دو صورت مى تواند انجام بگيرد.

1. ماديگرى، به روش متافيزيك وعدم ائتلاف تضاد،

2. ماديگرى، به روش اصول ديالكتيك ووحدت تضاد،

كارى كه ماركس انجام داد اين بود كه منطق هگل را در ماديگرى قرن 18 وارد ساخت.

يك فرد معتقد به ائتلاف تضاد هرگز لازم نيست كه ماديگرا باشد، بلكه ممكن است در عين پذيرفتن اصول ديالكتيك، يك فرد الهى بوده و جهان ماده را وابسته به جهان ماوراى ماده بداند، چنانكه هگل چنين بود.

نوآورى ماركس تنها در ماترياليسم تاريخى او خلاصه مى گردد كه بر اساس آن، تكامل تاريخ را بر اساس عامل اقتصادى تفسير كرده و تحولات، تاريخ بشر را به اين حقيقت، در كلام برخى از ماركسيستها نيز اشاره شده است. پل فولكيه مى گويد:

ماديت ماركس بيشتر جنبه توضيح تاريخى داشته و كمتر صورت نظريه فلسفى به خود مى گيرد، و به اين ترتيب نوعى ماديت تاريخى است. ماركس هميشه مشغول مطالعه مسائل اجتماعى و سياسى بوده و كمتر به فكر حل مسائل مورد علاقه حكمت ماوراى طبيعت مى باشد. وى مى خواهد از قوانين بزرگ تحول بشريت اطلاع حاصل كند.[1]