بنابراين، چنين تضادى در جامعه اسلامى به علت غصب حقوق فقيران و بيچارگان است وبايد با اجراى برنامه هاى صحيح اقتصادى از جامعه طرد گردد.

علاقه اسلام براى محو اين گونه تضادها و تبعيضهاى طبقاتى، به اندازه اى است كه پيامبر در آخرين لحظات زندگى خود به على چنين سفارش كرد:

«يا علىّ لا يُظلَم الفلاّحونَ بحضرتِك، ولا يَزدادُ على أرض وُضِعَتْ عليها، ولا سُخْرَة على مسلم يعنى الأجير».[1]

«هرگز نبايد در حضور تو به كشاورزان ستم شود،وهرگز نبايد بر ميزان اجاره زمين كه من تعيين كرده ام اضافه گردد، وهرگز نبايد مسلمانى (كارگرى) مورد استثمار (ظالمانه) قرار گيرد».

تفاوت آرى، تبعيض نه!

در برابر اين نوع تضاد، اسلام به پيروى از قوانين وسنن آفرينش، تضاد ديگرى (اگر به كار بردن لفظ تضاد در مورد آن صحيح باشد) را به رسميت شناخته است كه وجود آن در جامعه بشرى نه تنها مايه ظلم و ستم نيست، بلكه وسيله ترقى و پيشرفت اجتماع است. اين گونه تضاد عبارت است از اينكه: خداى جهان افراد جامعه را با استعدادهاى گوناگون و شايستگيهاى متنوع و مختلفى آفريده است، تا هر فردى مطابق ذوق طبيعى وسليقه خود، كارى را تعقيب كند كه براى آن ساخته شده است.

اسلام در اعطاى حقوق، هرگز امتيازات طبيعى را از نظر دور نداشته و