نقاط شام فرستاد تا آن را براى مردم بخوانند.گروهى از مردم شام آماده حركت به سوى عراق شدند. فردى به نام حبيب بن مسلمه خطاب به آنان گفت:از صفّين تجاوز نكنيد، زيرا ما در آن نقطه بر دشمن پيروز شديم. ولى عمروعاص نظر داد كه معاويه با سپاه خود به عمق سرزمين عراق وارد شود، زيرا اين كار مايه تقويت روحيه سربازان شام وذلّت اهل عراق است.معاويه نظر او را تصويب كرد ولى گفت: مردم شام آمادگى تجاوز از صفّين را ندارند.بحث بر سر محل استقرار سپاه ادامه داشت كه ناگهان خبر رسيد كه درگيرى شديدى ميان امام (عليه السلام)وخوارج رخ داده و او بر متمردان سپاه خود پيروز شده است و از مردم خواسته است كه به سوى شام حركت كنند ولى آنان مهلت خواسته اند.باز نامه اى از عمارة بن عقبة ابن ابى معيط رسيد كه در آن از تفرقه ميان ياران على (عليه السلام) سخن گفته بود واين كه قاريان قرآن وعابدان سپاه او سر به شورش نهاده اند وعلى رغم جنگ شديد وسركوب آنان هنوز اختلاف كلمه باقى است.

در چنين وضعى معاويه ضحّاك بن قيس فِهرى را به فرماندهى سه الى چهار هزار نفر برگزيد وفرمان داد كه به سمت كوفه برود وقبايلى را كه در اطاعت امام هستند غارت كند واين كار را به سرعت انجام دهد، به نحوى كه اگر بامدادان وارد شهرى شد عصر آن روز در شهر ديگر باشد وهرگز در نقطه اى متوقف نشود كه با گروهى رودررو نبرد كند بلكه به صورت جنگ وگريز كار خود را ادامه دهد.

ضحّاك در مسير خود به روستاى ثعلبيّه رسيد كه مسير حُجّاج عراق به سوى مكه بود. وى به غارت اموال حجّاج پرداخت وسپس به مسير خود ادامه داد وبا عمروبن عميس برادر زاده عبد اللّه بن مسعود روبرو شد و او را با گروهى از مردم كشت.

چون گزارش غارتگرى ضحّاك به على (عليه السلام) رسيد، امام بر فراز منبر قرار گرفت وگفت:

اى مردم، به سوى بنده صالح عمروبن عميس بشتابيد. به يارى گروهى از