مهاجر وانصار هستم).

عبد اللّه بن كوّاء: صحيح است كه به اصرار ما آن دو نفر را در دين خدا حَكَم كردى، ولى ما اقرار مى كنيم كه با اين عمل كافر شديم واكنون از آن توبه مى كنيم وتو نيز مثل ما به كفر خود اقرار و از آن توبه كن وآن گاه همگان را براى نبرد با معاويه گسيل دار.

امام(عليه السلام) :آيا مى دانيد كه خدا در اختلاف زوجين فرمان داده است كه به دو داور مراجعه شود، آنجا كه فرموده:(فَابْعَثُوا حَكَماً مِنْ أَهْلِهِ وَ حَكَماً مِنْ أَهْلِها) ؟ ونيز در تعيين كفّاره قتل صيد در حال اِحرام دستور داده است كه به دو عادل به عنوان حَكَم مراجعه شود، آنجا كه فرموده:(يَحْكُمُ بِهِ ذَوا عَدْل مِنْكُمْ) ؟

ابن كوّاء: تو لقب اميرمؤمنان را از كنارِاسم خود پاك كردى وبدين طريق خود را از حكومت خلع نمودى.

امام(عليه السلام) :پيامبر براى ما اسوه است. در غزوه حديبيّه، آن گاه كه صلحنامه اى ميان پيامبر وقريش به اين صورت نوشته شد«هذا كِتابٌ كَتَبَهُ مُحَمَّدُ رَسُولُ اللّهِ وَ سُهَيْلُ بْنُ عَمْرو»، نماينده قريش اعتراض كرد وگفت:اگر به رسالت تو اقرار داشتم با تو مخالفت نمى كردم. بايد لقب «رسول اللّه» را از كنار نام خود بردارى. وپيامبر به من فرمود:على، لقب رسول اللّه را از كنار اسم من پاك كن.گفتم:اى پيامبر خدا، قلبم اجازه نمى دهد چنين كارى كنم. آن گاه پيامبر با دست خود آن را پاك كرد ولبخندى به من زد وگفت: تو نيز به سرنوشت من دچار مى شوى.

وقتى سخنان امام (عليه السلام) به آخر رسيد دو هزار نفر از گروهى كه در حروراء جمع شده بودند به سوى آن حضرت بازگشتند وبه سبب اينكه در آن نقطه گرد آمده بودند آنان را «حروريّه» ناميده اند.[1]