خود واگذاريد تا با هم به نبرد بپردازند وهر كدام كه پيروز شدند ما از او پيروى مى كنيم.وقتى سخنان ابرهه به امام (عليه السلام) رسيدفرمود: سخن بسيار استوارى گفته است. من از روزى كه وارد سرزمين شام شده ام سخنى به اين خوبى نشنيده ام. انتشار اين پيشنهاد معاويه را سخت لرزاند وخود را به آخرين نقطه سپاه رسانيد وبه اطرافيان خود گفت: در خرد ابرهه خلل پديد آمده است. در حالى كه مردم يمن به اتّفاق مى گفتند كه ابرهه از نظر دين وخرد وشجاعت برترين آنهاست.

در اين اوضاع، براى حفظ حيثيت وروحيه سپه شام، عروه دمشقى گام به ميدان نهادوفرياد زد:اگر معاويه از مبارزه با على سرباز زد،اى على آماده مبارزه با من باش. دوستان امام (عليه السلام) خواستند او را از مقابله با وى (به سبب دنائتى كه داشت) باز دارند، ولى امام نپذيرفت وفرمود:معاويه وعروه در نظر ما يكسانند. اين بگفت وبر او حمله برد وبا يك ضربت او را دو نيم كرد، به نحوى كه هر نيمى به يك طرف افتاد. هر دو سپاه از شدّت ضربت على (عليه السلام) تكان خوردند. آن گاه امام (عليه السلام) به نعش دو نيم شده او چنين خطاب كرد:سوگند به خدايى كه پيامبر را به پيامبرى برانگيخت،آتش را ديدى وپشيمان شدى.

در اين هنگام پسر عموى عروه به انتقام او برخاست وخواهان مبارزه با امام (عليه السلام) شد واو نيز با ضربت شمشير امام به عروه ملحق گرديد.[1]

تاريخ تكرار مى شود

زَهره مردم شام از شجاعت بى همتاى امام (عليه السلام) در ميدان نبرد آب شده بود.معاويه، كه از بالاى تپه اى اوضاع را مشاهده مى كرد، بى اختيار به نكوهش مردم شام پرداخت وگفت:نابود شويد; آيا در ميان شما كسى نيست كه ابوالحسن را به هنگام مبارزه يا از طريق ترور يا به وقت آميختن دو سپاه با هم ودر پوشش گرد وغبار از پاى در آورد؟وليد بن عتبه، كه در كنار معاويه ايستاده بود، به او گفت: تو