هنگام صبح وعصر طى كند ونيمه روز ونيمه نخست از شب را به استراحت بپردازد(زيرا خدا شب را براى استراحت آفريده است) وبه خود وسپاهيان زير دست ومركبها راحتى وايمنى بخشد.

فرمانده سپاه مسير را به شيوه اى كه امام فرموده بود طى كرد وهنگامى وارد رقّه شد كه امام (عليه السلام) پيش از او وارد آن سرزمين شده بود.[1]

ارسال نامه اى به معاويه از سرزمين رقّه

ياران امام (عليه السلام) مصلحت ديدند كه آن حضرت نامه اى به معاويه بنگارد ومجدداً حجّت را بر او تمام كند. امام پيشنهاد آنان را پذيرفت[2]، زيرا علاقه مند بود كه ياغيگرى معاويه بدون خونريزى بر طرف شود، هرچند مى دانست كه پند واندرز بر شيفتگان قدرت چندان سودبخش نيست.وقتى نامه امام (عليه السلام)به معاويه رسيد، در پاسخ، آن حضرت را تهديد به جنگ كرد.[3] از اين جهت ،امام در تصميم خود استوارتر شد وفرمان حركت از رقه را به سوى صفّين صادر كرد.

عبور از فرات با زدن پلى

مشكل امام عبور از عرض عظيم فرات بود كه بدون زدن پل يا پيوند دادن كشتيها و زورقها امكان پذير نبود. امام (عليه السلام) از مردم رقّه خواست كه وسيله عبور او وسپاهيانش از فرات را فراهم سازند. ولى مردم اين شهر مرزى، بر خلاف مردم عراق، نسبت به على (عليه السلام)بى مهر بودند واز زدن پل خوددارى كردند. امام، در عين قدرت، در مقابل امتناع آنان واكنشى نشان نداد وتصميم گرفت كه با سپاه خود از روى پلى كه در نقطه دورى به نام «مَنْبِج» (بر وزن مسجد) وجود داشت عبور كند.