مجوئيد واگر به جاى آن، بديهاى آنان را بگوئيد مؤثرتر وبهتر خواهد بود واگر به جاى لعن وبيزارى به آنان بگوئيد: خدايا خون ما وخون آنان را حفظ كن، ميان ما وآنان صلح برقرار كن. آنان را از گمراهى هدايت بفرما تا آن كسى كه به حق ما جاهل است آن را بشناسد. براى من خوشتر وبراى شما بهتر خواهد بود.[1]

هر دو نفر پند امام (عليه السلام) را پذيرفتند وعمرو بن حمق علّت ارادت خود را به امام چنين بيان كرد:

من به سبب پيوند خويشاوندى يا به علّت طمع در مال ومقام با تو بيعت نكردم. بلكه انگيزه من در بيعت اين بود كه تو داراى پنج صفت برجسته اى كه رشته ارادت تو را بر گردنم افكنده است:

تو پسر عموى پيامبرى; نخستين كسى هستى كه به او ايمان آورده اى; همسر با فضيلت ترين زنان اين امّت هستى; پدر ذرّيه رسول خدايى; بزرگترين سهم را در جهاد در بين مهاجران دارى. به خدا سوگند، اگر به من تكليف كنند كه كوههاى بلند را از جا بركَنم وآب درياهاى موّاج را بيرون بريزم تا روزى بتوانم دوستان تو را كمك كنم ودشمنان تو را نابود سازم، باز هم خود را ادا كننده حقّى كه بر ذمّه من است نمى بينم.

امير مؤمنان (عليه السلام) وقتى اخلاص عمرو را مشاهده كرد در حقّ او چنين دعا فرمود:

اَللّهُمَّ نَوِّر قَلْبَهُ بالتُقى وَ أَيِّدْهُ إِلَى صِراط مُسْتَقِيم. لَيْتَ أَنَّ فِي جُنْدِي مِأَة مِثْلِكَ. فَقالَ حُجرٌ إذاً وَ اللّهِ يا أَميرَ المُؤمِنينَ صَحَّ جُنْدُكَ وَ قَلَّ مَنْ يَغُشُّكَ».[2]