خدمت آن حضرت بودند وهمگى ازشركت در جهاد با پيمان شكنان تخلف ورزيده بودند. امام آنان را نكوهش مى كرد ومى گفت:شما كه سران قبايل خود هستيد چرا گام به عقب نهاديد؟ اگر به سبب سستى نيّت بود همگان زيانكاريد واگر در حقانيت من وياريم شك داشتيد همگان دشمنان من هستيد. آنان به سخن پرداختند وياد آور شدند كه با دوست تو دوست وبا دشمن تو دشمن هستيم. آن گاه هركدام به عذرى، مانند بيمارى يا مسافرت، اعتذار جستند. امام (عليه السلام)در برابر پوزشخواهى آنان سكوت كرد ولى از خدمات پدر وقبيله ما تقدير كرد وگفت:مخنف بن سليم وقبيله او مانند آن گروه نيستند كه قرآن آنان را چنين توصيف مى كند:

(وَ إِنَّ مِنْكُمْ لَمَنْ لَيُبَطِّئَنَّ فَإِنْ أَصابَتْكُمْ مُصِيبَةٌ قالَ قَدْ أَنْعَمَ اللّه عَليَّ إِذْ لَمْ أَكُنْ مَعَهُمْ شَهِيداً*وَ لَئِنْ أَصابَكُمْ فَضْلٌ مِنَ اللّهِ لَيَقُولَنَّ كَأَنْ لَمْ تَكُنْ بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَهُ مَوَدَّةٌ يا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِيماً).(نساء:72و73)[1]

در ميان شما افرادى (منافق) هستند كه ديگران را به سستى وادار مى كنند. اگر مصيبتى به شما برسد مى گويند:خدا به ما نعمت داد كه با افراد مجاهد نبوديم تا شاهد گرفتاريها باشيم. واگر غنيمتى به شما برسد، درست مثل اينكه ميان شما وآنان پيوند مودّت در كار نبوده، مى گويند: اى كاش با آنان بوديم تا به پيروزى بزرگى نايل مى شديم.

سرانجام امام (عليه السلام) با اين بازجوييها وپذيرش پوزشها يا سكوت در برابر آنها اعلام كرد كه اگر اين بار بخشوده شدند وعذرهايشان پذيرفته شد ديگر اين كار در آينده نبايد تكرار شود. اگر امام (عليه السلام) اين مقدار به ملامت وسرزنش نمى پرداخت چه بسا ممكن بود كه اين گروه به تخلّف خود در آينده نيز ادامه دهند.

خطبه نخستين نماز جمعه امام(عليه السلام) در كوفه

امام (عليه السلام) پس از ورود به كوفه قصد امامت كرد ونماز خود را تمام خوانند