بند كفش بگسست وعبا از دوش بيفتاد وناتوان زير پا ماند وشادى مردم از بيعت با من به حدّى رسيد كه كودك خشنود شد وپير وناتوان به سوى بيعت آمد ودختران برا ى مشاهده منظره بيعت نقاب از چهره به عقب زدند.

عبد اللّه بن عمر از بيعت با امام (عليه السلام) خوددارى كرد. چه مى دانست كه خلافت براى على (عليه السلام) هدف نيست وهرگز براى آن سر ودست نمى شكند وآن را تنها براى اقامه حق واجراى عدالت وبازگيرى حقوق ضعيفان وناتوانان مى خواهد.روز دوّم بيعت، كه روز بيست وششم ذى الحجّه سال سى وپنج هجرى بود، عبد اللّه به نزد امام آمد به قصد آنكه از راه تشكيك ووسوسه آن حضرت را از خلافت منصرف سازد. گفت:بهتر است كه كار خلافت رابه شورا واگذارى، زيرا همه مردم به خلافت تو راضى نيستند.امام (عليه السلام) در اين هنگام برآشفت وگفت: واى بر تو! من كه از آنان نخواستم كه با من بيعت كنند. آيا ازدحام آنان را مشاهده نكردى؟ برخيز وبرو اى نادان. فرزند عمر چون محيط مدينه را مساعد نديد راه مكّه را در پيش گرفت، زيرا مى دانست كه مكّه حرم امن خداست وامام احترام آنجا را پيوسته رعايت خواهد كرد.[1]

تاريخ صحيح وسخنان اما م(عليه السلام) حاكى است كه در بيعت مردم با آن حضرت كوچكترين اكراه واجبارى در كار نبوده است وبيعت كنندگان با كمال رضايت، هرچند با انگيزه هاى گوناگون، دست على (عليه السلام) را به عنوان زمامدار اسلام مى فشردند. حتّى طلحه وزبير، كه خود را همتاى آن حضرت مى دانستند، به اميد بهره گيرى از بيعت يا از ترس مخالفت با افكار عمومى، به همراه مهاجر وانصار با امام (عليه السلام)بيعت كردند.طبرى در مورد بيعت اين دو نفر دو دسته روايت نقل مى كند، ولى آن گروه از روايات را كه حاكى از بيعت اختيارى آنان با امام است بيش از دسته دوّم در تاريخ خود مى آورد وشايد همين كار حاكى از آن است كه اين مورّخ