گفت:اين كار را آنقدر ادامه خواهيم داد كه كودكان ما با اين فكر بزرگ شوندوبزرگانمان با اين حالت پير شوند!

لعن وسبّ حضرت على(عليه السلام)، شصت سال تمام بر فراز منابر ودرمجالس وعظ وخطابه ودرس وحديث، در ميان خطبا ومحدّثان وابسته به دستگاه معاويه ادامه داشت وبه حدّى مؤثّر افتاد كه مى گويند روزى حَجّاج به مردى تندى كرد وبا او به خشونت سخن گفت واو كه فردى از قبيله بنى أزد بود رو به حجّاج كرد وگفت:اى امير! با ما اين طور سخن مگو; ما داراى فضيلتهايى هستيم. حجّاج از فضايل او پرسيد واو در پاسخ گفت: يكى از فضايل ما اين است كه اگر كسى بخواهد با ما وصلت كند نخست از او مى پرسيم كه آيا ابوتراب را دوست دارد يا نه! اگر كوچكترين علاقه اى به او داشته باشد هرگز با او وصلت نمى كنيم.عداوت ما با خاندان على به حدّى است كه در قبيله ما مردى پيدا نمى شود كه نام او حسن يا حسين باشد، ودخترى نيست كه نام او فاطمه باشد.اگر به يكى از افراد قبيله ما گفته شود كه از على بيزارى بجويد فوراً از فرزندان او نيز بيزارى مى جويد.[1]

بر اثرپافشارى خاندان اميّه در اخفاى فضايل حضرت على (عليه السلام) وانكار مناقب او درست انگاشتن بدگويى در باره آن حضرت چنان در قلوب پير وجوان رسوخ كرده بود كه آن را يك عمل مستحب وبعضاً فريضه اى اخلاقى مى شمردند. روزى كه عمر بن عبد العزيز بر آن شد كه اين لكه ننگين را از دامن جامعه اسلامى پاك سازد ناله گروهى از تربيت يافتگانِ مكتب اموى بلند شد كه:خليفه مى خواهد سنّت اسلامى را از بين ببرد!

با اين همه، صفحات تاريخ اسلام گواهى مى دهد كه نقشه هاى ناجوانمردانه فرزندان اميّه نقش بر آب شد وكوششهاى مستمرّ آنان نتيجه معكوس داد وآفتاب وجود سراپا فضيلت امام (عليه السلام) از وراى اوهام والقائات خطيبان دستگاه اموى به روشنى درخشيدن گرفت.اصرار و انكار دشمن نه تنها از موقعيت ومحبت