سهل بن حنيف، ابو ايّوب و... به عنوان شهود ذيل ورقه را امضا كردند. نامه در ذيقعده سال 35 هجرى نوشته شد وهر يك از گروهها نامه اى به همين مضمون دريافت كرد وراه شهر خود را در پيش گرفت وحصار خانه خليفه درهم شكست ورفت وآمد به آن كاملاً آزاد شد.[1]

پس از تفرّق شورشيان، امام (عليه السلام) بار ديگر با خليفه ملاقات كرد وبه او گفت: لازم است با مردم سخن بگويى تا آنان سخنان تو را بشنوند وبر تو شهادت دهند. زيرا امواج انقلاب بلاد اسلامى را فرا گرفته است وبعيد نيست بار ديگر هيأتهايى از شهرهاى ديگر به مدينه سرازير شوند وديگر بار از من بخواهى كه با آنان سخن بگويم.خليفه از صدق وصفاى على (عليه السلام) كاملاً آگاه بود، لذا از خانه بيرون آمد واز كارهاى نامطلوب خود ابراز ندامت كرد.

امام (عليه السلام) براى حفظ وحدت كلمه وابّهت مقام خلافت، بحق خدمت بزرگى انجام داد واگر عثمان از آن به بعد در پرتو هدايت وراهنمايى او گام بر مى داشت هيچ حادثه اى براى او رخ نمى داد. ولى متأسفانه خليفه شخصى ضعيف الاراده ودهن بين بود ومشاوران واقع بين ودرستكارى نداشت وكسانى همچون مروان بن حكم عقل ودرايت او را ربوده بودند. لذا پس از تفرّق مصريان، خليفه بر اثر فشار مروان عمل بسيار ناشايستى مرتكب شد.

عثمان تلاش كرد كه ملاقات خود را با مصريان به صورتى ديگر منعكس نمايد وچنين وانمود كند كه چون از مدينه گزارشهايى به مصر رسيده بود آنان براى تحقيق به اينجا آمده بودند وچون دريافتند كه گزارشها بى اساس است به ديار خود باز گشتند. وقتى اين سخن از دهان خليفه در آمد موج اعتراض از طرف مخالفان بلند شد. همگى بر سر او فرياد كشيدند كه:از خدا بترس; توبه كن.فشار اعتراض به اندازه اى بود كه خليفه بار ديگر سخن خود را پس گرفت ورو به قبله دستها را بلند كرد