وابوبكر به وى هزار وچهارصد درهم داد.[1]

اكنون مى پرسيم كه چگونه خليفه ادعاى هر مدعى را مى پذيرد واز آنها شاهد نمى خواهد، ولى در باره دخت گرامى پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)مقاومت مى كند وبه بهانه اينكه او شاهد ودليل ندارد از پذيرفتن سخن وى سرباز مى زند؟ قاضيى كه در باره اموال عمومى تا اين حد سخاوتمند است وبه قرضها ووعده هاى احتمالى حضرت رسول(صلى الله عليه وآله وسلم) هم ترتيب اثر مى دهد، چرا در باره دخت آن حضرت تا اين حد خسّت مىورزد؟!

امرى كه خليفه را از تصديق دخت گرامى پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) بازداشت همان است كه ابن ابى الحديد از استاد بزرگ ومدرّس بغداد على بن الفار نقل مى كند. وى مى گويد:

من به استاد گفتم: آيا زهرا در ادعاى خود راستگو بوده است؟گفت: بلى.

گفتم:خليفه مى دانست كه او زنى راستگو است؟گفت: بلى.

گفتم:چرا خليفه حقّ مسلّم او را در اختيارش نگذاشت؟

در اين موقع استاد لبخندى زد وبا كمال وقار گفت:

اگر در آن روز سخن او را مى پذيرفت وبه اين جهت كه او زنى راستگوست، بدون درخواست شاهد، فدك را به وى باز مى گرداند، فردا او از اين موقعيت به سود شوهر خود على استفاده مى كرد ومى گفت كه خلافت متعلّق به على است، ودر آن صورت، خليفه ناچار بود خلافت را به على تفويض كند;چرا كه وى را (با اين اقدام خود) راستگو مى دانست. ولى براى اينكه باب تقاضا ومناظرات بسته شود او را از حقّ مسلّم خود ممنوع ساخت.[2]

پرونده فدك نقص نداشت

با اين مدارك روشن،چرا وبه چه دليل از داورى به حق در باره فدك خوددارى