در مسائل مربوط به توحيد و شناخت صفات خدا و مانند آن، از آنچه از كتاب و سنت فرا گرفته بودند، پا فراتر نمينهادند. زيرا آنان اسلام را با دو امتياز شناخته بودند:

1ـ عقائدى واضح و روشن،

2ـ تكاليفى سهل و وظائفى آسان.

اسلام، با اين دو امتياز، در شبه جزيره و سپس در سائر نقاط، اسلامى گسترش يافت. اگر مشكلى پيش مى آمد به كتاب خدا و سنت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) مراجعه ميكردند. شيعيان نيز كه سخن عترت را قرين قرآن ميدانستند، مشكلات فكرى را با آنان در ميان ميگذاشتند. براى اين گروه وارسته و عاشق جهاد و ايثار، و پيرو عترت، آيات زير، در زمينههاى گوناگون، الهام بخش و عقيده ساز بود.

الف: اثبات صانع

1ـ ((اَفِىِ اللّهِ شَكٌّ فاطِرِ السَّماواتِ وَ الاَْرْضِ))(سوره ابراهيم/10).

«آيا در وجود خدا شك و ترديدى هست، در حالى كه آفريننده آسمانها و زمين است؟».

2ـ ((اَمْ خُلِقُوا مِنْ غَيْرِ شَىْء اَمْ هُمُ الْخالِقُونَ))(سوره طور/35).

«آيا آنان از هيچ آفريده شدهاند يا خود آفريننده خود هستند؟». (مساله توحيد و نفى دو گانگى در خلقت).

3ـ ((لَوْ كانَ فِيهِما آلِهَةٌ اِلاَّ اللّهُ لَفَسَدَتا))(سوره انبياء/22).

«اگر در ميان آسمانها و زمين خداى ديگرى بود، نظام گيتى بهم مى ريخت».