رخ نداده است. چون آنان در بيشتر مسائل، يا اختلاف دارند و يا فاقد اطلاع هستند. مجموع ياران پيامبر كه از صد هزار تجاوز ميكردند، آنچنان نبودند كه از كليه مسائل مورد اختلاف و عقيدتى، اطلاع دقيق داشته باشند و بر فرض اطلاع، سخنانشان يكى نبود. هنوز جسد رسول گرامى، به خاك سپرده نشده بود كه نخستين نزاع آنان در «سقيفه بنى ساعده» پيرامون خلافت و امامت در گرفت و با ضرب و شتم، از يكديگر جدا شدند[1].

2ـ اگر مقصود، «اكثريت صحابه» باشد، اين مسالهاى است كه اهل سنت نميتوانند بر آن صحه بگذارند. زيرا اكثريت ياران پيامبر، با راه و روش خليفه سوم، مخالف بودند، و تضاد ميان آنان و خليفه وقت، به پايهاى رسيد كه منجر به قتل، او به دست صحابه پيامبر و گروهى از انقلابيون كوفه و ،مصر گرديد. آيا از ديدگاه اهل سنّت، ميتوان در پرتو اتفاق اكثريت، خليفه را گمراه خواند؟!

گاهى در مقابل اكثريت، اقليتى وجود داشت، كه از نظر ارزش، بر آنان برترى داشت. مثلاً در گزينش خليفه نخست، بيت هاشمى و در را،س آنان امام على (عليه السلام) و عموى او عباس و دختر پيامبر گرامى، حضرت «زهرا» ـ سلام اللّه عليها ـ با اكثريت مخالف بودند و على و زهرا (عليهما السلام) به حكم «آيه تطهير» از هر خلاف و گناهى مصون بودند. آيا ميتوان گفت، فزونى جمعيت بر چنين اندك ارزشمندى، مقدم است، و مردم بايد تابع اكثريت باشند نه كيفيت برتر.

3ـ اين ملاك، اشكال ديگرى نيز دارد، و آن عطف «ياران» بر خود پيامبر، (انا و اصحابى) است، در حالى كه محور هدايت، خود پيامبر است، و اگر ياران او نورى دارند، مكتسب از رسول گرامى است. در اين صورت، به ناچار بايد دست به توجيه زد و گفت كه پيامبر، مقياس هدايت، در حال حيات، و ياران، معيار