نشانى از آنان باقى نماند، خصوصاً كه خلفاى عباسى، از «متوكل» به بعد، حمايت كامل خود را از احمد و شاگردان او دريغ نكردند و آنچه را احمد در عقائد و احكام، گفته بود، دربست پذيرفتند. طبعاً موقعيت ديگر، محدثان كه غالباً زندگى آنان از طريق حكومتها اداره ميشد، ناچار به ترك روش خود شدند و بر اثر كتمان عقيده، به تدريج نابود گشتند. حال براى اينكه شما از وجود عقائد و فرق مختلف در ميان «اهل حديث»، آگاه باشيد، اسامى برخى از اين گروهها را كه «سيوطى»، از آنها ياد كرده است مى آوريم. اين سند، حاكى است كه عقائد گوناگونى بر اهل حديث، در ميان اهل سنت، حكومت ميكرد و آنان از اصول معينى پيروى نميكردند.

الف: گروه «مرجئه». اين گروه، مى گفتند، عمل، جزء ايمان نيست و نافرمانى خدا، ضررى به ايمان نمى رساند. افراد ياد شده در زير از اين گروه بودند:

ابراهيم بن طهمان، ايوب بن عائذ الطائى، ذرّ بن عبداللّه المرهبى، شبابة بن سوار، عبد الحميد بن عبد الرحمن، ابو يحيى الحمانى، عبد المجيد بن عبد العزيز، ابن ابى راود، عثمان بن غياث البصرى، عمر بن ذرّ، عمر بن مرة، محمد بن حازم، ابو معاوية الضرير، ورقاء بن عمر اليشكرى، يحيى بن صالح الوحاظى و يونس بن بكير.

ب: گروه «ناصبى» كه با «على» (عليه السلام) و خاندان او دشمن بودند. نام چند تن از آنان به قرار زير است:

اسحاق بن سويدا العدوى، بهز بن اسد، حريز بن عثمان، حصين بن نمير الواسطى، خالد بن سلمه الفافاء، عبداللّه بن سالم الاشعرى و قيس بن ابى حازم.

ج: «شيعه» كه به على (عليه السلام) و فرزندانش مهر ميورزند و گروهى از آنان «على» (عليه السلام)را براى خلافت و امامت شايستهتر از ديگران ميدانند. مانند: