شود و پايه ارزش بسيارى از اين اصول كه خونهاى زيادى به پاى آن ريخته شده است، بيان گردد و لااقل روشن شود كه اگر گروهى، ايمان به خلافت خلفاء را جزء اصول دين نميدانند، براى خود ادله و براهينى دارند و مسأله عناد و لجبازى يا تسليم شدن در برابر عواطف، در كار نيست. به نظر ميرسد، بررسى چهار مسأله ضرورت داشته باشد.

الف ـ آيا امامت و خلافت بعد از پيامبر، جزء اصول دين است يا جزء فروع آن؟

ب ـ آيا در قرآن و سنت پيامبر، دليل خاصى بر امامت يك فرد معين وجود دارد يا خير؟

ج ـ از چه زمان، ايمان به خلافت خلفاى چهارگانه، جزء اصول اسلامى شده است؟

د ـ آيا برترى آنان بر ترتيب خلافتشان، دليل خاصى دارد يا نه؟

با تشريح اين مسائل چهارگانه، چهره حقيقت از لابلاى پردههاى ابهام بيرون مى آيد و طرفداران تقريب ميان مسلمانان و يا مدعيان «وحدت»، به اصل محكمى دست مييابند.

الف ـ آيا امامت از اصول است يا فروع؟

از نظر شيعه اماميه، امام شناسى، بسان پيامبر شناسى، از اصول دين است. زيرا از نظر آنان، امام مانند پيامبر، از جانب خدا منصوب ميشود و در مسأله امامت پس از پيامبر، انتخابى در كار نيست، ولى از نظر اهل سنت، مسأله امامت، از فروع به شمار رفته و هرگز امام شناسى، جزء اصول نميباشد.

«غزالى» ميگويد: