براندازى حكومتهاى جائرانه

حكومت پنج ساله امير مؤمنان على (عليه السلام)، خاطره حكومت عدل و داد پيامبر گرامى را در دلها زنده كرد و بار ديگر، مردم، با چهره واقعى حكومت اسلامى آشنا شدند. قيام فرزند گرامى او، حسين بن على (عليه السلام)، روح شهامت و پرخاشگرى را در امت اسلامى زنده كرد و شيوه مبارزه با ستمگران را به دل باختگان آيين محمدى، آموخت; پس از شهادت امام، انقلابها وشورشهاى فراوانى در جاهايى از سرزمين اسلامى به وقوع بيوست كه سرانجام، به سرنگونى حكومت خاندان اموى انجاميد.

عباسيها كه زير نقاب ارادت به خاندان رسالت، قيام كردند، آنگاه كه زمام امور را به دست گرفتند، در اشاعه ستم و فساد، كمتر از امويان نبودند. از اين روى، فرزندان غيور اسلام با قيامهاى متعدد خود، پشت خلفا را لرزانيده، و عرصه را بر آنان تنگ ميكردند; در اين شرايط كه خلفاى اموى و عباسى، با توسل به زور، انقلاب را سركوب ميكردند، از بازرگانان حديث نيز كه دين خود را به نازلترين بهاء ميفروختند، كمك مى گرفتند و آنان، با اعتماد به رواياتى كه به ظاهر به پيامبر منتهى ميگرديد، قيام و براندازى حكومتهاى جائرانه را حرام ميشمردند، رواياتى كه هرگز با روح تعاليم اسلام سازگار نيست و مزدوران حكومتها به جعل آنها پرداخته و آيين خود را به بهاى كمى ميفروختند. متأسفانه بعدها اين روايات، كتب حديث را پر كرده است، ولى نسلهاى بعد، بى خبر از تاريخ غم انگيز حديث، آنها را سخن پيامبر ميپندارند. ما فقط به نقل يكى از آنها اكتفاء ميورزيم:

«قيل يا رسول اللّه افلا ننابذهم بالسيف؟ فقال: لا، ما اقاموا فيكم الصلاة و