«آنچه مينگارم، عقائد اهل علم و اصحاب حديث و اهل سنت است كه به سنت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)متمسك بوده، و به آن شناخته شدهاند، و در اين كار پيشگام بودهاند. اين گروه، از اصحاب پيامبر گرفته تا امروز، بر آن عقائد هستند. من، گروهى از علماى حجاز و شام و برخى شهرهاى ديگر را بر اين عقائد يافتهام. هر كس با يكى از اين اصول مخالفت ورزد و يا بر آن خرده گيرد، مخالف و بدعت گزار است و از جامعه اسلامى بيرون است و از راه سنت منحرف، و از مسير حق به دو ميباشد». آنگاه يكايك آن اصول را در ضمن نه صفحه از كتاب خود با شرح هر كدام، ميشمرد. آن اصول عبارتند از: ايمان گفتار و كردار و نيّت و نيز چنگ آويختن به «سنّت» پيامبر است. ايمان كم و زياد ميشود و... .

2ـ «العقائد الطحاويه»، نگارش ابو جعفر، معروف به «طحاوى» مصرى، متوفاى 321. وى رسالهاى پيرامون عقائد اهل سنت نوشته كه مشتمل بر (105) اصل ميباشد و ياد آور شده است كه آنچه از عقائد در اين رساله آمده است، از «ابو حنيفه، نعمان بن ثابت كوفى» و «ابو يوسف، يعقوب بن ابراهيم انصارى» و «ابوعبد اللّه محمد بن حسن شيبانى» ميباشد.

اين رساله، از رسائل معروفى است كه در تاريخ، شروح و حواشى زيادى بر آن نوشته شده و هم اكنون، جزء كتب درسى دانشگاه «مدينه منوّره» ميباشد. البته «طحاوى»، از نظر فكرى و علمى بر «احمد بن حنبل»، مقدم است، زيرا احمد، محدثى بيش نبوده و در تحقيق، چندان توانايى نداشته است. به هنگام مقايسه رساله او، با كتاب «السنة» احمد بن حنبل، اعتدال طحاوى، در تبيين اصول عقائد اهل حديث، كاملاً روشن ميشود.

3ـ «الابانه عن اصول الديانه»، نگارش شيخ ابو الحسن (ت 260 ـ م 324). وى اين كتاب را در آغاز باز گشت از اعتزال به مذهب اهل حديث، نوشته است. از آنجا كه او در 260 قمرى ديده به جهان گشوده و در سن چهل سالگى