سؤال پنجم

آيا اعتقاد به اين كه پيامبران و امامان از غيب آگاهند، مستلزم اين نيست كه براى خدا در صفت «عالم به غيب بودن» شريك قرار داده باشيم؟

پاسخ

در بحث هاى گذشته بارها گفته شد كه آگاهى پيامبران و امامان و بندگان خاص خدا از غيب، به تعليم الهى است نه ذاتى، و اعتقاد به آگاهى آنان از غيب با اعتقاد به اين كه اين علم از جانب خدا به آنها داده شده است به اين معنا است كه علم خدا ذاتى و علم آنان تعليمى است يعنى آنان براى عالم شدن نيازمند به خدا هستند و اين عين اعتقاد به بندگى و نيازمندى آنان است.«أين التراب وربّ الأرباب؟»; بنده نيازمند كجا و خداى بى نياز كجا؟[1]