خود مى دانند، از طريق قطع روابط اقتصادى، اقليت فشرده و به هم پيوسته را به زانو درآورده ، و آنان را از تعقيب راهى كه در پيش گرفته اند، باز مى دارند.

انقلاب ها و اصلاحات همواره از يك گروه كوچك و ضعيف و تهى دست آغاز مى شود و براى به هم زدن اين دسته، كافى است كه سرمايه داران متنفذ، روابط بازرگانى و اقتصادى و كمك هاى بلاعوض خود را به آنان قطع نمايند و از اين راه گرسنگى و فقر و بيچارگى مصنوعى به وجود آورند كه اقليت تهى دست ناچار شوند از هدف و ايده خود دست بردارند.

رجال شرك و مخالفان توحيد، در آغاز اسلام از اين «تاكتيك» سياسى به گونه زشت و شديدى بهره جستند و مسلمانان را با گرسنگى طاقت فرسايى دست به گريبان كرده و آنان را مجبور ساختند سه سال تمام در شعب ابوطالب با بدبختى و گرسنگى و فقر فوق العاده اى زندگى نمايند.

سران قريش در آغاز بعثت، براى سركوب كردن نهضت نيرومند اسلام، قطع نامه اى به ديوار كعبه زده و در آن هر نوع معامله و داد وستدى را با بنى هاشم ممنوع ساختند. در نتيجه اين تحريم اقتصادى، همه مردم از ترس و يا از روى ميل، روابط تجارى و اقتصادى ـ حتى معاملات جزئى خود ـ را با خانواده پيامبر قطع نموده و آنان را در يك بن بست اقتصادى عجيبى قرار دادند. شب ها، فرياد و صداى كودكان آنها از گرسنگى بلند بود، تا آن كه به دليل مقاومت اعجازآساى بنى هاشم، قطع نامه لغو شد.[1]

در بسيارى از كشورها كه رهبران آنها با دين و مذهب روابط حسنه ندارند و دين را مانع سرسخت در برابر اغراض خود مى دانند، افراد با ايمان را از يك سلسله حقوق اجتماعى و مزاياى سياسى و فرهنگى محروم مى كنند تا نسل جديد، به دين و